یکی از مهمترین عوامل که در سختی‌های روز اول اسکی به هر نوآموزی کمک می‌کند دانستن و فهم صحیح اصول اسکی روی آب می‌باشد. اما سریع‌ترین راه برای یادگیری این ورزش تحت آموزش قرار گرفتن فرد توسط یک مربی با صلاحیت است. در رویاروئی شخصی و تمرین عملی بسیاری از افراد و حتی کودکان اصول ابتدائی این ورزش را یاد می‌گیرند و حتی بر آنها مسلط می‌شوند. 

جدای این مسئله اسکی روی آب فعالیتی بسیار هیجان‌انگیز و سرگرم کننده است و همین خصیصه به هر فردی این قابلیت را می‌بخشد که به آسانی و بدون صرف وقت زیاد آن را بیاموزد. هر چه‌قدر اسکی‌باز آرام‌تر و اضطراب او کمتر باشد یادگیری او سریع‌تر خواهد بود. اگرچه اسکی روی آب ورزشی بسیار مفرح است و به سادگی قابل آموختن می‌باشد اما این ورزش هنوز در زمرهٔ ورزش‌های پر ریسک آبی محسوب می‌شود و اسکی‌باز برای احتراز از هر گونه آسیب‌دیدگی ملزم به پیش‌بینی و رعایت فاکتورهای ایمنی می‌باشد. 

برای انجام صحیح و پیشرفت سریع در این ورزش نکات ایمنی زیر را همواره در نظر داشته باشید: سعی نکنید در ابتدا به حرکات نمایشی و مانورهای دشوار بپردازید. هر حرکت را هم‌زمان با پیشرفتتان بررسی و مطالعه کنید. انجام این حرکات به زمان بیشتر و تمرینات منظم نیاز دارند. هرگز طناب را دور هیچ قسمتی از بدنتان نپیچانید. طناب را خیلی سفت نگیرید و سعی کنید عضلات شما منقبض نباشند زیرا عضلات منقبض پیشرفت شما را کند می‌کند. 

اسکی‌باز باید در آب مطمئن اسکی کند. او باید بداند چگونه با حفظ تعادل بر روی اسکی‌ها بلند شود، چگونه طناب را بگیرد، چگونه اسکی را کنترل کند و چگونه توسط علائم صحیح دست با دیگران ارتباط برقرار کند. اسکی روی آب یک فعالیت انفرادی نیست. این ورزش نیازمند همکاری یک تیم متشکل از اسکی‌باز، قایقران و مربی می‌باشد که همگی باید بتوانند همدیگر را به خوبی بفهمند. علائم دستی از اهمیت خاصی برخوردار بوده و دانستن و اجرای آن برای تمامی افراد این تیم، خصوصاً اسکی‌باز و مربی لازم و ضروری است. 

لازم به گفتن است که بسیاری از حوادث اسکی روی آب ناشی از ندانستن اصول برقراری ارتباط می‌باشد. مسیر عبور قایق باید از قبل مشخص شده و اسکی‌باز و قایقران روی آن توافق نظر داشته باشند.

آنها باید کاملاض با هم هماهنگ باشند. این وظیفهٔ قایقران است که اسکی‌باز در مناطق امن و به دور از هر منطقه پرخطر مانند اسکله، کنارۀ آب و هر مانع دیگری که در آب موجود است هدایت کند. قایقران علاوه بر قایق خودش باید به سایر قایق‌های موجود در آب نیز توجه داشته باشد. قایقران خصوصاً در هنگام بازگشت باید مطمئن شود که اسکله خالی باشد، قایقی در مسیر و یا اسکی‌باز دیگری در حوالی اسکله در آب غوطه‌ور نباشد. عملکرد مربی به زبان دیگر این است که هوشیار باشد و بر روی علائم تمرکز کند. 

مربی در واقع به‌عنوان یک دیده‌بان و رابط بین اسکی‌باز و قایقران می‌باشد چراکه قایقران نمی‌تواند هم‌زمان هم قایق را براند و هم تمام حواسش متوجه اسکی‌باز باشد. جدا از کار تیمی و دانستن علائم دست، عوامل دیگری هستند که اسکی‌باز برای امنیت بیشتر باید آنها را مدنظر داشته باشد. منطقهٔ اسکی، آب و هوا، تجهیزات و آمادگی جسمی و روحی اسکی‌باز و … از آن جمله‌اند. 

خود را عادت دهید قبل از هر بار اسکی کردن تجهیزات خود را بازبینی کنید. متناسب با این‌که شناگر ماهری هستید یا نه از جلیقه‌های هوای مناسب با سایزتان که در وضعیت مناسبی هستند استفاده کنید. همواره در آبی اسکی کنید که به اندازه کافی عمیق باشد. کف اسکی نباید با آب برخورد داشته باشد. قبل از اسکی دقت کنید که آب عاری از عناصر شناور و یا هرگونه مانع دیگری باشد. آب باید بدون مانع بوده و دارای پنج تا شش فوت عمق باشد. این ارتفاع مانع از این می‌شود که اسکی‌باز در هنگام شروع مسیر در زیر آب کشیده شود و باعث می‌شود که در هنگام افتادن، اسکی‌باز با کف آب برخورد نکند و دچار آسیب‌دیدگی نگردد.